We worden vanochtend wakker door de regen die op het terras klettert. Maar zoals we inmiddels al ondervonden hebben, verandert het weer ook nu weer bliksemsnel en een halfuur later zijn er al heel wat opklaringen te zien.
Tijdens het ontbijt checken we nog eens de diverse webcams van het eiland en we zien dat het in het westen van het eiland momenteel heel wat zonniger is dan in het oosten.
Aangezien we absoluut de beide kratermeren bij Sete Cidades bij mooi weer willen zien, maken we de keuze om vandaag deze kant uit te rijden.
Eerste stop is bij Praia de Calhetas, een publiek strand met getijdenpoelen.
São Vicente Ferreira heeft een traditie van walvisvangst en verwerking. Hier werden de gevangen walvissen aan wal gesleept en verwerkt in de fabriek die hier tot in de jaren '70 actief was.
Nu werden de gronden van de fabriek ingenomen door andere dieren...
Net als gisteren is het hier opnieuw een opeenvolging van mooi aangelegde uitzichtpunten en Miradouro do Tromba do Elefante is daar een van. Het is duidelijk waar deze naam (olifantenslurf) vandaan komt.
Nu wordt het stilaan tijd om naar Sete Cidades te rijden en een van de mooiste uitzichtpunten daarbij is het Miradouro da Boco do Inferno.
En hier stellen we zowaar vast dat we toch niet de enige toeristen zijn op de Azoren.
Het is hier dan ook een fantastisch uitzichtpunt en het bijzonder mooie weer helpt daar uiteraard ook wel wat bij.
Als we teruggaan, stappen we nog niet direct naar de auto, maar gaan nog eerst eens langs een smal pad een stukje verderop. En daar is het uitzicht zowaar nog beter. Bovendien zijn we er helemaal alleen.
We waren eigenlijk van plan om hier een vrij lange wandeling te doen, maar we kunnen hier toch echt niet nu al vertrekken en we blijven dan ook zeker anderhalf uur gewoon genieten van het uitzicht en de stilte, nu en dan eens onderbroken door het geluid van "speelgoedautootjes" die beneden passeren...
Ooit moeten we toch vertrekken en dat doen we langs dergelijke "wegen".
We plannen nog een laatste stop voor vandaag, namelijk het Miradouro da Vista do Rei. Hier is men volop bezig met het aanleggen van een nieuw uitzichtpunt inclusief toiletten. Het hout ruikt nog bijzonder vers en het ziet er allemaal heel mooi uit. Maar dat is het uitzicht nog in een overtreffende trap. Hier zien we duidelijk de twee kratermeren waaraan Sete Cidades zijn bekendheid te danken heeft: het groene en het blauwe meer.
Bijzonder merkwaardig aan deze plek is dat er een verlaten 5-sterrenhotel staat. Onbegrijpelijk eigenlijk wat dit hier staat te doen, maar toen het Monte Palace Hotel in 1989 geopend werd, leek niets er op dat het nog geen jaar later al failliet zou gaan. Qua gebrek aan voorafgaande studie/slecht management kon dit tellen. Niettegenstaande het hotel gebouwd werd op een van de allermooiste uitzichtpunten van de Azoren, kwamen er in 1989 nog bijlange niet voldoende toeristen om de 80 kamers te vullen en rendabel te maken.
Tien jaar lang werden nog bewakers ingezet om het gebouw te beschermen tegen indringers en vandalen, maar toen ook deze niet meer konden betaald worden en het gebouw inmiddels ook al helemaal ontmanteld was, kon iedereen er vrij in rondlopen.
Nu staan er wel borden dat het er niet veilig is, maar nergens staan er afsluitingen of duidelijke verbodsborden. Het hotel is dan ook een paradijs voor urbex-fotografen geworden.
Uitzicht van op het dak van het voormalige Monte Palace Hotel.
De bloemenpracht langs de weg blijft maar duren en aangezien het niet altijd makkelijk is om eens een fotostop te doen, dan maar enkele van in de auto zelf.
We komen om 18u aan bij ons Guesthouse en gaan direct naar het strand waar we opnieuw gaan eten in de Tuká Tulá - Bar. We eten er opnieuw bijzonder lekker en genieten daarna nog lang na van de schitterende zonsondergang.
Leen toont zich bijzonder bedreven in het maken van steenmannetjes.
Na een bijzonder mooie dag/avond is het rond halftwaalf bedtijd.
Het weer: zonovergoten dag, 25°C
Aantal gereden km: 74
Overnachting in Casa Areal de Santa Barbara
Geen opmerkingen:
Een reactie posten